Herkes olduğu gibi sevilmek ister, ancak çoğu insan gerçekte kim olduğunu kabul etmekte zorlanır. Toplumun beklentilerine uymak için ya kendimizi büyütüp kibirli davranırız ya da küçültüp kendimizi değersiz görürüz. Bu dengesizlikler bizi sahte bir benlik içinde yaşamaya iter ve ilişkilerimizde sürdürülebilir bir bağ kurmamızı zorlaştırır. Oysa hayat, içsel ve dışsal geri bildirimlerle bizi sürekli dengeye getirmeye çalışır. Eleştiriler, kibiri törpüler; övgüler, düşük özdeğeri yükseltir. Gerçek sevgi, bir kişiyi ya da kendini yalnızca iyi ya da kötü yönleriyle görmek değil, tüm yönleriyle kabul edebilmektir. Aşk, sadece olumlu duygular değil, zıtların uyumlu birleşimidir. Birini idealize ettiğimizde bağımlı hale gelir, sadece olumsuz yönlerine odaklandığımızda ise nefret duyarız. Oysa sevgi, bu iki kutbun sentezidir.…