Gerçek Sevgi farkındalıkla başlar

Herkes olduğu gibi sevilmek ister, ancak çoğu insan gerçekte kim olduğunu kabul etmekte zorlanır. Toplumun beklentilerine uymak için ya kendimizi büyütüp kibirli davranırız ya da küçültüp kendimizi değersiz görürüz. Bu dengesizlikler bizi sahte bir benlik içinde yaşamaya iter ve ilişkilerimizde sürdürülebilir bir bağ kurmamızı zorlaştırır. Oysa hayat, içsel ve dışsal geri bildirimlerle bizi sürekli dengeye getirmeye çalışır. Eleştiriler, kibiri törpüler; övgüler, düşük özdeğeri yükseltir. Gerçek sevgi, bir kişiyi ya da kendini yalnızca iyi ya da kötü yönleriyle görmek değil, tüm yönleriyle kabul edebilmektir. Aşk, sadece olumlu duygular değil, zıtların uyumlu birleşimidir. Birini idealize ettiğimizde bağımlı hale gelir, sadece olumsuz yönlerine odaklandığımızda ise nefret duyarız. Oysa sevgi, bu iki kutbun sentezidir. Kendini sevmek de aynı prensiple işler: İnsanın tek taraflı olmaya çalışmasına gerek yoktur. Hem güçlü hem zayıf, hem bencil hem cömert olabiliriz. Kendi bütünlüğümüzü fark ettiğimizde, başkalarını da oldukları gibi kabul eder, daha anlamlı ve sağlıklı ilişkiler kurarız. Gelişmek, kendimizden bir şeyleri eksiltmek değil, tüm yönlerimizi kucaklamaktır. Gerçek özgüven ve sevgi, insanın kendini olduğu gibi görüp değer vermesiyle başlar.